از امیلی دیکنسون:
امید چونان پرنده ایست
که در روح آشیان دارد
و آواز سر می‌دهد با نغمه‌‌‌ای بی کلام
و هرگز خاموشی نمی‌گزیند
و شیرین ترین آوایی ست که
در تندباد حوادث به گوش می‌رسد
و توفان باید بسی سهمناک باشد
تا بتواند این مرغک را
که بسیار قلب‌ها را گرمی‌بخشیده
از نفس بیندازد
من آنرا در سردترین سرزمین شنیده ام
و بر روی غریب ترین دریاها
با این حال؛ هرگز؛ در اوج تنگدستی
خرده نانی از من نخواسته است.